در عالم هستی هیچ کتابی در فضیلت و برتری به پایه قرآن نمی‌رسد؛ زیرا قرآن خلاصه و چکیده تعالیم همة انبیای الهی است، بلکه بالاتر از این، قرآن از همه موجودات جهان آفرینش برتر و والاتر است. پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله فرمود: «القُرآن اَفضَلُ کُلِّ شَیءٍ دُونَ الله؛ قرآن به جز خداوند، از هر چیزی برتر است».

تجلی خدا در قرآن

برای عظمت قرآن همین بس که جلوه‌گاه کلام خداوند است. امام جعفر صادق علیه‌السلام در این مورد فرمود:

«به خدا سوگند که خداوند برای آفریدگانش در کلام خود (قرآن) تجلی نموده است، ولی آنان نمی‌بینند».

البته پیشوایان معصوم و اولیای خدا به خاطر نزدیکی به خدا به جایی می‌رسند که کلام خدا را از گویندة آن می‌شنوند.

در کتاب «محجة‌البیضاء» عالم و عارف برجسته، «مولّی محسن فیض» نقل می‌کند؛ امام صادق علیه‌السلام در حال نماز و در حال سجده از شدت حضور در محضر محبوب، از خود بی‌خود شده و از هوش رفته بود، هنگامی که پس از نماز از آن حالت پرسیدند، حضرت فرمود: «پیوسته این آیه (آیات 11 تا 14 سوره مبارکه طه) را مکرر بر دلم خواندم، تا اینکه آن را از گوینده آن شنیدم، از این رو به خاطر درک قدرت خداوند بدنم پابرجا نماند».

قرآن برای همه عصرها

حال که کتاب آسمانی ما قرآن دارای چنین جایگاه عرشی و بلندی است و محتوای آن برنامه زندگی سعادتمندانه ماست، بر هر مسلمانی لازم است از محتوای این کتاب آگاه شود و آن را به کار بندد، زیرا قرآن به زمان نزول آن و عصر و دوره خاصی، اختصاص ندارد، بلکه کتابی است همیشه نو و برای تمام عصرها، این سخن را از زبان رئیس مذهب جعفری می‌شنویم که فرمود: «فَهُو فی کُلِّ زَمانٍ جدیدٌ و عِندَ کُلِّ قَومٍ غَضٌّ اِلی یَومِ القِیامَةِ؛ قرآن در هر عصری نو و نزد هر ملتی تا روز رستاخیز تازه و شاداب است».

بریده‌ای از کتاب «آداب تلاوت قرآن» نوشته «ابوالفضل علّامی»